Илгарилари ҳам Иван Петрович куч-қувватдан қолаётганлигини сезар, лекин ҳеч Қачон бундай адойи тамом бўлмаган эди. У машинани гаражга қўйди, кимсасиз қоровулхонадан ўтиб, кўчага чикди. Соғ экансан, қандай нафас олаётганингни ҳам билмайсан, худди шундай йигирма йил мобайнида бор-йўқлиги сира билинмаган, гараждан уйигача бўлган йўл, бугун умрида биринчи марта шу арзимаган йўл унга аччиқ ичакдай туганмас бўлиб туйилди, ҳар қадамини минг машакқат билан босди. Йўқ, оёқлари энди унга бўйсунмас, бу аҳволда уйга етиб бориши ҳам амримаҳолдай эди.