Замонасининг етук адиби ва шоири Зайниддин ибн Абдужалил Восифийнинг ҳаёти ва ижоди ҳақида унинг ягона улкан асари "Бадоеъул-вақоеъ"( "Нодир воқеалар" )орқалигина фикр юрита оламиз. «Бадосъул-вақоеъ» 1532 йилгача бўлган воқеаларни ўз ичига олади. Восифийнинг шундан кейинги ҳаёти Тошкентда кечади ва 1566 йилда шу ерда вафот этади. Восифийнинг бу асари Урта Осиё халқлари маданият тарихи учун муҳим манбадир, «Бадоеъул-вақоеъ» Хуросон, Мовароуннахр Гуркистон ва қисман Эроннинг ўша давр илмий, адабий аҳволи таданият савияси ва зиддиятларини акс эттирадиган ойнагина эмас. арихий аҳволни китобхон кўзи ўнгида аниқ-равшан намоён қила ладиган улкан бир тасвирий лавҳадир», дея ёзади Садриддин Айний. Бу асарда биз кўпғина адабиёт ва санъат намояндалари ҳақи- а қимматли ва зарур маълумотлар топамиз. Алишер Навоий даври ва унинг шахси ҳақида ёхуд унинг поэтик санъати ҳақида тадқиқот ишлари олиб борган бирор олим йўқки, у Восифийнинг мазкур асарига мурожаат этмаган бўлсин.