Буюк бобокалонимиз Захириддин Муҳаммад Бобурнинг ижоди ниҳоятда серқирра. Киши ҳам маънавий, ҳам жисмоний жиҳатдан пок ва мукаммал бўлиши керак — ул зотнинг ўзларидан кейинги авлодларга қолдирган бой адабий меросларининг асосий ғояси мана шу. Қўлингиздагн «Китобу-с-салот»—Намоз китоби» бунга яаққол далилдир. Гарчи бошлари бир умр қувғинлик ва мусофирлик ташвишларидан чиқмаган эса-да, гоҳ таҳорат, гоҳ таяммум билан ўзларини пок тутиб, мусулмонлик фарзу суннатини адо этганлари устига, келажак авлодлар учун яна бу даъватномани ҳам ёзиб қолдирганлари учун биз асрлар оша бобомиз Бобурнинг руҳи поклари ҳурмати китобнинг ҳар сатрини кузга тутиё қилиб ўқимоҳимиз лозяму вожибдир.