Туркистон феодалларининг кейинги вакили бўлған Худоёрнинг ўз хоҳиши йўлида деҳқон оммаси ва майда ҳунарманд — косиб синф ини қурбон қилиш и, мамлакат хотинқ излариниистаганча тасарруф этиши, бунга қарши келгучиларга, тиласа ким бўлмасин, раҳмсиз жазо бериш ирўмоннинг мавзуиъдир. Худоёрнинг бу йўлдағи биринчи истинодгоҳи бўлған уламолар, уларнинг ички-таш қи аҳволи, ахлоқи, Мадраса ва оила ҳаёти, уламода инсоний ҳис битканлиги ва қолғани ҳам хабосат пардаси остида сезилмас даражага етканлиги мундарижа сиғдирған қадар баён килинадир. Булар рўмоннинг номарғуб — манфий қаҳрамонлари. Иккинчи тарафда мазкур қора кучларга қарши «тубан» синф — камбағаллар, уларнинг хонлиқ тузилиш ига, қора куч —уламо алайҳига чиқиш и, меҳнаткаш камбағалларнинг ахлоқи, саж ияси, оиласи, турмуши ва бир-бирига алоқаси, самимияти.