Ҳар замоннинг ўз қаҳрамонлари бўлади. Халқ ўша одамларга ҳавас килади, улардай бўлишга интилади, ҳеч бўлмаганда, уларни фарзандига намуна қилиб кўрсатади. Қандай инсон замон қаҳрамони бўлиши мумкин? Бу савол азалдан маънавиятнинг бош масаласи янглиғ ўрта- га куйиб келинган. Алишер Навоий даврида комил инсон замон қахрамони ҳисобланган. Буюк мутафаккир замондошларидан уч зоти шарифни ўзи кўрган-билган комил инсонлар сифатида улуғлайди. Улардан би- ринчиси устози Абдураҳмон Жомий, иккинчиси Ҳасан Арда- шер ва учинчиси Буюк мутафаккирнинг «Хамсат ул-мутаҳаййирин», «Ҳолоти Саййид Ҳасан Ардашер» ва «Ҳолоти Паҳлавон Муҳаммад» рисолалари ана шу уч шахснинг ҳаёти ва фаолиятини ёритишга, хусусан, улардаги комиллик хусусиятларини кўрсатишга бағишланган.